Wellicht riep de naam Viorel ook bij u, lezer, niet meteen veel rinkelende belletjes op, maar toen ik in het begeleidende persblaadje de namen las van gitarist Jeroen “Geronimo” Geerinck en accordeonist Hartwin Dhoore, werd me meteen duidelijk, dat we hier met een nieuw samenwerkingsverband uit de top van de hedendaagse Vlaamse Folk te maken hebben.

Beide heren hebben in de hedendaagse scene al zowat alle watertjes doorzwommen, die je maar kunt bedenken en op deze duoplaat -een van de Covidkalmte-resultaten, gaan ze nogal resoluut voor balfolk. Muziek om op te dansen, dus. Zelf ben ik totaal niet van die categorie, wegens minstens twee linkervoeten, maar iets zegt mij, dat de dansen, die hier gespeeld worden, toch eerder voor de categorie “flink geoefenden” bedoeld zijn.

Dat betekent hier, in concreto, elf nieuwe composities -vier van Dhoore, zeven van Geerinck-, die op de achterkant van de hoes netjes ondergebracht worden in de categorieën Scottish, Wals, Mazurka, Bourrée, Mazurka en Hanterdro maar die ik gemakshalve durf te omschrijven als geweldig mooie melodieën, waarop desgewenst en mits het nodige talent, ook op kan gedanst worden.

Achtenveertig minuten okselfrisse, kristalheldere folkmelodieën van vandaag, maar geschreven vanuit een grote kennis van en respect voor het vaak eeuwenoude patrimonium, waarin beide heren ook verregaand onderlegd zijn: dat is wat je geserveerd krijgt en waar je keer op keer kunt van genieten.

Ik blijf wel met een paar vraagjes zitten: wie is in hemelsnaam de wielrenner van wie de foto op de hoes staat? En waar ligt de link met het wielrennen, die ook in de plaattitel vervat lijkt te zitten? Laat dit asjeblief niet als negatief gelezen worden: deze vragen rijzen echt bij mij op, tijdens de elfentwintigste draaibeurt van deze heerlijke CD. Het samenspel van beide heren is nergens minder dan indrukwekkend en je kunt moeiteloos horen dat ze elkaar door en door kennen en veel respect hebben voor elkaars talenten. Hier spat het spelplezier werkelijk vanaf en ik stel me voor dat het ook heel leuk moet zin, dit ergens live te kunnen meemaken, zelfs al dans je niet: kwaliteit per strekkende meter en muziek die op zodanig naturelle wijze gespeeld wordt, dat je zou durven zweren dat het om heuse traditionals gaat. Niet dus: “Roi du Parquet”,”Le Due Torri”, “Simon’s Waltz”…het zijn, net als de titeltrack en al de rest bijzonder fijne muziekjes, waar ik keer op keer graag naar luister.

Ik stel me wel voor, dat je bij een live concert wat extra duiding krijgt over de titels, die bij de muziekjes verzonnen werden en zo een nog betere band met de muziek krijgt, maar laat dat vooral de pret niet drukken: deze plaat komt uit het Huis van Vertrouwen, alias Trad Records, zo’n kwaliteitsclubje dat keer op keer de fijnste producten weet te bedenken en die ook nog eens met de gewone stervelingen wil delen. Daar kan ik intens blij van worden, zie. Wellicht eerlang ook bij in de buurt live te bewonderen. Niet mankeren: gààn!

(Dani Heyvaert)